WALL·E (2008)

Pixar şirketi zaten kanımız canımız olmuş durumda. Yılların tecrübesi sonucu bu şirketten çıkan filmlere daha dikkatli bakmaya başladık. Ki ben nasıl olduysa Wall-E'ye çok geç tanık oldum. İzlerken her tanık olduğum anda gecikmeme lanetler okudum.
Karşımızda animelerden hasıl olduğumuz yoğun espri bombardımanından çok kafalarımıza vurarak yoğun mesajlar vermeye çalışan bir eser var. Çizgi film ya da anime dediğimiz anda değerinin düşeceğinden korkuyorum çünkü. 
Filmin ilk yarım saatinde dünyada tek başına takılan ama her hareketiyle kalbimize birer çentik atan dünyalar güzeli Wall-E ile tanışıyor ve hayatına giriş yapıyoruz.
Sonrasında yanına havadan gelen Eva ile tanışıp Wall-E ve Eva arasındaki buram buram aşk kokan koşuşturmaya tanık oluyoruz. Gelen dişi robotun adının Eva olması da Adem-Havva orjinli yaradılış hikayesine atıf değil de nedir a dostlar :)
Ardından Wall-E'nin çabalarıyla uzay mekiğine dahil olması ve insanoğlluya tanışmamız. İnsanlaşan Wall-E'yi izleikten sonra robotlaşan insanları görmek çok güzel. Robotlaşmayı o kadar abartmışlar ki birbirlerini bile tanımıyorlar. Selamlaşma, diyalog, cinsellik, spor yapmak gibi her türlü aktivite yalan oluvermiş.
Büyük bir gemiye tıkılan ve yıllardır doğup büyüdükleri yerden habersiz yetişen, otomatik yaşayan insanlara cevap niteliğinde yaratılan gayet de aşkının peşinden giden duygusal Wall-E karakteri filmin en büyük mesajını aktarıyor. Biz insanız ve diğer yaratıklardan en büyük farkımız hislerimizle yaşamak: aşık olmak, gülmek, ağlamak, vs...
Tamam belki köpek aklıma ilk gelen örnek ağlayan hayvanlardan ama gülmek bize bahşedilen en büyük his bence.
Bu filmi izlerken her ne kadar duygulanıp gözlerimiz yaşarsa da, gülmek ve aşk gibi yüce iki duyguyu aklımıza getirdiğimizde insan olmanın, bu gezegenden zevk almanın artılarını düşünürsek Wall-E kafamızda o kadar değerleniyor.
Iskalanacak bir film değil, hem de diğer güldürenler göz önünde bulundurulursa hiç ama hiç çizgisel bir film değil...